Pominje se u Hrisovulji cara Dušana manastiru Svetim Arhanđelima 1348. godine. Takođe Globočica se pominje u turskim spisima iz 1452/5 sa izostavljanjem početnog slova G upisana je kao „Lobočic“ i iz 1445.godine kao Globičica sa jednom kućom. Jastrebov (Ruski konzul u Prizrenu i Skadru) je u selu video ostatke crkve, a kasnije Milisav Lutovac kaže da je na njenim temeljima podignuta današnja džamija. Podsećam da je Milisav Lutovac na prikupljanju podataka i materijala za knjigu Gora i Opolje-antropogeografska proučavanja radio dva meseca 1948, 1948, 1951 i 1953. godine a knjigu izdao 1955. godine.

Za ovu crkvu se kaže da je bila manastir. Jastrebov je takođe zapisao da u selu ima 83 kuće i da se vide temelji crkve.

Postoje predanja da je visoravan zvani Buka na 1km ispred sela, bio centar gde se rešavala i uzimala globa-porez od stanvnika Gore te da otuda potiče i ime sela Globočice.

Globočica je u sred sela imala stablo koje se zovao KARAAČ od turske reči KARAGAČ ili CRNO DRVO, koje je bilo 50m od džamije, za koje kažu da je bilo jedno od tri najstarija Graba u Gori.

Njega kako kažu pre nekih 150 godina doneo iz Bačkovske šume Aliman, inače pelivan iz Globočice i posadio u sred sela. Ovo stablo je bilo markatno obeležje sela Globočice.

Globočica je u narodno-oslobodilačkoj borbi prvo oslobođeno selo 4. oktobra 1944. godine. Tada je Kosovsko-Metohijska brigada, kojom je komandovao Zufer Musić, prodrla iz Albanije iz pravca sela Šištevac, oslobodila Globočicu i nastavila dalje oslobađanje Gore i Opolja i dalji prodor ka Prizrenu.

Dok je brigada boravila u Globočici, kako kažu stariji ljudi partizani su sa sobom dneli vaške i pegavi tifus. Pošto su bili smešteni po kućama preneli su zarazu na meštane, od čega je tada odnosno nakon toga umrlo 15-20 osoba.

Globočica ima dve atarkse površine: 

Globočica je kao i ostala sela u Gori mahalskog karaktera. Mahale pretežno sačinjavaju grupe srodnih kuća. Globočica ima pet stare i četiri nove mahale. 

Stare mahale su: 

Doseljeničke rodove predstavljaju Hočkovci, doseljeni pre više od 200 godine iz Zagradske Hoče, Poštarevci, dobili ime po pretku Ali Sadiku koji je nosio poštu između Beograda i Niša i Ramadanovci, doseljeni iz Zlipotoka.

Selo ima vodovod koji je zahvatio izvorišta u Mlačice, Kozarica i Virišta. Konstantnim povećanjem broja stanovnika sela, ali pogotovo u letnjem periodu kada selo posećuju svi njegovi stanovnici, taj vodovod nije zadovoljavao potrebe sela, pa je izvršena nadogradnja 2004/2005 godine. Vodovod je maksimalno pojačan novim izvorištem zvanim Barbula, čime je selo dobilo dovoljno čiste, pitke i hladne vode.

Selo danas ima osnovnu školu, ambulantu, kao i džamiju koja danas ima najveće minare u Gori a i šire, takođe selo ima nekoliko prodavnica.